Anneannem...

Anneannem... Son zamanlarda beni tanımıyordu, sanırım en son duvağımla elini öpmeye gittiğimde hatırlamıştı beni. Seni duvağınla göremeyeceğim diye çok korktum deyip ağlamaya başlamıştı, elinde benim için hazırladığı altınıyla... O günden sonra ne bayramlarda ne de İstanbul’a dönerken uğradığımda hatırlamadı hiç beni. Bir de yanımda eşim olunca iyice kafası karışıyordu galiba, her defasında Nur bu kadar büyüdü mü ki diye sorardı anneme.

Bebeğimin olacağını annemden duyunca çok sevinmiş, belki de beni hatırlamaya başladı artık diye umutlandım haliyle. Zeynep’im de aramıza katılınca 4 kuşak fotoğraf çektirmekti en büyük hayalim ama kısmet olmadı ne yazık ki... 13 Ocak 2014, Pazartesi günü kaybettik anneannemi... Mekanı cennet olsun...

85 yıla 6 çocuk 12 torun sığdırmayı başarmıştı. Hayattan çok büyük beklentileri de olmadı hiç bir zaman. Bizim onu ziyaret etmemiz yeterliydi gülümsemesi için, benim de her zaman hatıralarımda kalacak o güzel gülümsemesi...

Dilerim benim de anneannem gibi sağlıklı, uzun ve güzel bir ömrüm olur. Kızımın büyüdüğünü, evlendiğini, hatta torunlarımı görürüm. Tabi ki eşim, annem, babam ve kardeşlerimle birlikte.